خبرنامه امیرکبیر-پایگاه خبری تحلیلی دانشجویان دانشگاه صنعتی امیرکبیر -
یک هفته با دانشگاه؛ گزارش فشارهای وارد بر دانشجویان از ۲۱ تا ۲۷ اردیبهشت
شنبه ۲۸ اردیبهشت ۱۳۸۷ @ ۴:۰۲ ق.ظ در دانشگاه, مقاله, خبر 5 دیدگاه
خبرنامه امیرکبیر: هفته ای دیگر سپری شد و جنبش دانشجویی و دانشگاه ها همانند تمام مردم ایران در فشار قرار دارند تا احمدی نژاد با اقداماتش سعی در پیاده سازی افکار سرکوبگرانایه خود نماید.
در اوایل هفته دانشجویان رشته برق دانشگاه بیرجند در اعتراض به تغییر نام رشته خود از “مهندسی برق” به “کارشناسی برق” و دانشجویان دانشکده علوم پزشکی بیرجند نیز در اعتراض به وضعیت نامطلوب غذا [1] اقدام به تحصن صنفی کردند. امری که در طول هفته نیز انجام شد و در طی آن [2] تحصن دانشجویی در دانشگاه تبریز نیز برگزار شد که در آن دانشجویان دانشگاه تبریز در اعتراض به اعمال فشار بر دانشجویان و اقدام حراست و رئیس این دانشگاه در تعلیق و اخراج از دانشگاه سجاد رادمهر، دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد مهندسی مکانیک، دست به تحصن زدند. این هفته با [3] اعتراض دانشجویان دانشگاه تهران به طرح امنیت اجتماعی نیز همراه بود که یکی از مسئولان آن، سردار زارعی هنوز در زندان به سر می برد و ۸۰ شاکی در پشت درب دادگاه منتظر رسیدگی به شکایت شان از این فرمانده نیروی انتظامی دارند. آخر هفته نیز همانند اول هفته همراه با [4] اعتراض صنفی دانشجویان دانشگاه بیرجند همراه بود.
اما در اقدامی که فقط در دولت احمدی نژاد عملی است، [5] وزیر علوم تجمع دانشجویان دانشکده های فنی حرفه ای را تکذیب کرد. اما مهرورزی های دولت در هفته گذشته در دانشگاه ها پرده های مختلف داشت؛ از احضار به کمیته انضباطی ([6] احضار ۲۰ نفر از دانشجویان دانشگاه امیرکبیر به کمیته انضباطی و صدور احکام محرومیت از تحصیل و [7] احضار اعضای موسس انجمن اسلامی دانشگاه مازندران به کمیته انضباطی) تا ممنوع الورود کردن ([8] دبیر انجمن اسلامی دانشگاه هرمزگان ممنوع الورود شد) و از تعلیق و محرومیت از تحصیل ([9] محرومیت از تحصیل برای ۷ دانشجوی دانشگاه تهران) تا اخراج از دانشگاه ([10] حکم اخراج قطعی، کاوه رضائی فعال دانشجویی دانشگاه همدان) تا بازداشت دانشجویان ([11] بازداشت مجتبی باستانی دانشجوی دانشگاه تهران و [12] بازداشت فرشاد دوستی پور دانشجوی دانشگاه بوعلی سینا همدان). فشارهای رئیس های انتصابی دانشگاهها نیز ادامه داشت: از سویی [13] رهایی، رئیس دانشگاه امیرکبیر، همچنان مانع تحصیل دانشجویان متهم در پرونده نشریات موهن می شود و از سوی دیگر میبدی، رئیس دانشگاه یزد، [14] مانع پخش نشریات دانشجویی در دانشگاه یزد می شود. در دانشگاه اراک نیز هر چند که [15] انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه اراک رفع توقیف شد اما با [16] فیلتر شدن سایت انجمن دانشگاه اراک همراه می شود.
اینها همه در حالی است که باند سعید مرتضوی در قوه قضائیه بیکار نمی نشیند، [17] آرش خاندل از بازداشت شدگان ۱۸ تیرماه ۸۶ به دو سال حبس تعلیقی محکوم و [18] قرار منع تعقیب مسببان مرگ ابراهیم لطف‌اللهی، دانشجوی کرد صادر می شود در حالیکه [19] پس از گذشت شش ماه جواد علیخانی، دانشجوی اهواز، همچنان در بازداشت می باشد.
به گزارش خبرنامه امیرکبیر در هفته گذشته [20] رنجنامه صباح نصری و هدایت غزالی، دو دانشجوی کرد دربند نیز در حالی منتشر شد که بیش از ۱۰ ماه از بازداشت شان می گذرد و این دو دانشجو همچنان در وضعیت بلاتکلیف و تحت فشار در زندان اوین نگهداری می شوند. آنها در نامه شان می گویند: “بیش از ده ماه از دستگیریمان می گذرد؛ در این مدت هفت بار از بازداشتگاهی به بازداشتگاه دیگر و از زندانی به زندان دیگر منقل شده ایم. در مدت چهار ماه حبسمان در بازداشتگاههای اطلاعات سنندج و تهران به کرات مورد بازجویی قرار گرفته ایم. دو بار از سنندج به تهران و از تهران به سنندج منتقل شده ایم و آخرین دفاعیاتمان را دو بار مکتوب کرده ایم. طی سه بار ارجاع پرونده ما به باز پرسی، قرار وثیقه صادر شده اما دادستان همواره مخالفت نموده است. در این میان جهت رفع اختلاف بازپرس و دادستان سه بار پرونده به دادیار قضایی ارسال شده و یک دفعه نیز به شعبه تشخیص صلاحیت دیوانعالی کشور در قم ارجاع گردیده است. در پایان این پروسه، مامور اصلی بررسی پرونده یعنی بازپرس قرار منع تعقیب دال بر بیگناهیمان صادر نمود اما در مقابل دادستان اقدام به انتساب اتهام و صدور کیفر خواستی جدید نموده است”.
و اینها همه وقتی شنیدنی تر است که [21] گوشه ای از فشارهای وارده به قاضی دادگاه تجدیدنظر برای تایید حکم حبس دانشجویان افشا می شود و بدین وسیله استقلال دستگاه قضا بیش از پیش بر همگان روشن می شود. زمانی که همراه با این موضوع و البته به صورت غیررسمی حکایت هایی از معامله بر سر پرونده سه دانشجوی پلی تکنیک با پرونده عمادالدین باقی به گوش می رسد. پرونده ای که بی شک یکی از مهمترین و ویژه ترین پرونده های سال های اخیر دستگاه قضایی می باشد که در عین حالی که تمامی مستندات مبنی بر بی گناهی دانشجویان موجود است اما به خواست وزارت اطلاعات دولت مهرورز احمد، احسان و مجید در زندان می مانند و حتی [22] احتمال انتقال احسان منصوری و مجید توکلی به زندان گوهردشت کرج نیز وجود دارد.
محدودیت ها آنچنان زیاد است که به [23] مخالفت دانشجویان دانشگاه یزد با دفن شهید در دانشگاه وقعی نهاده نمی شود چون مصوبه وزارت علوم می یاشد و گویا موضوعاتی از قبیل [24] آتش سوزی خوابگاه دختران دانشجو در قشم، [25] واژگونی سرویس حامل دانشجویان دانشکده بهداشت شیراز، [26] مخالفت ها با نشست شوراهای صنفی و [27] وضعیت اسفبار خوابگاههای دانشجویی تبدیل به اموری تکراری در سالیان اخیر شده است.
[28] انجمن دانش آموختگان دانشگاه های تهران و علوم پزشکی تهران نسبت به تحدید آزادی بحث در جامعه علمی کشور نیز هشدار دادند و گفتند: “جامعه به شدت سیاست زده ایران در پس بسیاری از هیاهوهای سیاسی بیش از همه حریت علمی آسیب دیده است.»؛ «در ده ساله اخیر چنان برخوردهایی با نهادهای دانشگاهی صورت گرفته است که مجال دفاع هم برای آن باقی نمانده. در این معرکه دانشگاه آنچنان بی دفاع شده است که هر کس به خود اجازه می دهد از هر تریبون و منبری بدان تاخته و آن را تحقیر و سرکوب کند و آزادی علمی و استقلال آکادمیک بدان حد نادیده انگاشته شده که انگیزه یی در میان دانشگاهیان برای دفاع موثر از آن دیده نمی شود»”.
شنبه ۲۸ اردیبهشت ۱۳۸۷ @ ۴:۰۲ ق.ظ در دانشگاه, مقاله, خبر 5 دیدگاه
خبرنامه امیرکبیر: هفته ای دیگر سپری شد و جنبش دانشجویی و دانشگاه ها همانند تمام مردم ایران در فشار قرار دارند تا احمدی نژاد با اقداماتش سعی در پیاده سازی افکار سرکوبگرانایه خود نماید.
در اوایل هفته دانشجویان رشته برق دانشگاه بیرجند در اعتراض به تغییر نام رشته خود از “مهندسی برق” به “کارشناسی برق” و دانشجویان دانشکده علوم پزشکی بیرجند نیز در اعتراض به وضعیت نامطلوب غذا [1] اقدام به تحصن صنفی کردند. امری که در طول هفته نیز انجام شد و در طی آن [2] تحصن دانشجویی در دانشگاه تبریز نیز برگزار شد که در آن دانشجویان دانشگاه تبریز در اعتراض به اعمال فشار بر دانشجویان و اقدام حراست و رئیس این دانشگاه در تعلیق و اخراج از دانشگاه سجاد رادمهر، دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد مهندسی مکانیک، دست به تحصن زدند. این هفته با [3] اعتراض دانشجویان دانشگاه تهران به طرح امنیت اجتماعی نیز همراه بود که یکی از مسئولان آن، سردار زارعی هنوز در زندان به سر می برد و ۸۰ شاکی در پشت درب دادگاه منتظر رسیدگی به شکایت شان از این فرمانده نیروی انتظامی دارند. آخر هفته نیز همانند اول هفته همراه با [4] اعتراض صنفی دانشجویان دانشگاه بیرجند همراه بود.
اما در اقدامی که فقط در دولت احمدی نژاد عملی است، [5] وزیر علوم تجمع دانشجویان دانشکده های فنی حرفه ای را تکذیب کرد. اما مهرورزی های دولت در هفته گذشته در دانشگاه ها پرده های مختلف داشت؛ از احضار به کمیته انضباطی ([6] احضار ۲۰ نفر از دانشجویان دانشگاه امیرکبیر به کمیته انضباطی و صدور احکام محرومیت از تحصیل و [7] احضار اعضای موسس انجمن اسلامی دانشگاه مازندران به کمیته انضباطی) تا ممنوع الورود کردن ([8] دبیر انجمن اسلامی دانشگاه هرمزگان ممنوع الورود شد) و از تعلیق و محرومیت از تحصیل ([9] محرومیت از تحصیل برای ۷ دانشجوی دانشگاه تهران) تا اخراج از دانشگاه ([10] حکم اخراج قطعی، کاوه رضائی فعال دانشجویی دانشگاه همدان) تا بازداشت دانشجویان ([11] بازداشت مجتبی باستانی دانشجوی دانشگاه تهران و [12] بازداشت فرشاد دوستی پور دانشجوی دانشگاه بوعلی سینا همدان). فشارهای رئیس های انتصابی دانشگاهها نیز ادامه داشت: از سویی [13] رهایی، رئیس دانشگاه امیرکبیر، همچنان مانع تحصیل دانشجویان متهم در پرونده نشریات موهن می شود و از سوی دیگر میبدی، رئیس دانشگاه یزد، [14] مانع پخش نشریات دانشجویی در دانشگاه یزد می شود. در دانشگاه اراک نیز هر چند که [15] انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه اراک رفع توقیف شد اما با [16] فیلتر شدن سایت انجمن دانشگاه اراک همراه می شود.
اینها همه در حالی است که باند سعید مرتضوی در قوه قضائیه بیکار نمی نشیند، [17] آرش خاندل از بازداشت شدگان ۱۸ تیرماه ۸۶ به دو سال حبس تعلیقی محکوم و [18] قرار منع تعقیب مسببان مرگ ابراهیم لطف‌اللهی، دانشجوی کرد صادر می شود در حالیکه [19] پس از گذشت شش ماه جواد علیخانی، دانشجوی اهواز، همچنان در بازداشت می باشد.
به گزارش خبرنامه امیرکبیر در هفته گذشته [20] رنجنامه صباح نصری و هدایت غزالی، دو دانشجوی کرد دربند نیز در حالی منتشر شد که بیش از ۱۰ ماه از بازداشت شان می گذرد و این دو دانشجو همچنان در وضعیت بلاتکلیف و تحت فشار در زندان اوین نگهداری می شوند. آنها در نامه شان می گویند: “بیش از ده ماه از دستگیریمان می گذرد؛ در این مدت هفت بار از بازداشتگاهی به بازداشتگاه دیگر و از زندانی به زندان دیگر منقل شده ایم. در مدت چهار ماه حبسمان در بازداشتگاههای اطلاعات سنندج و تهران به کرات مورد بازجویی قرار گرفته ایم. دو بار از سنندج به تهران و از تهران به سنندج منتقل شده ایم و آخرین دفاعیاتمان را دو بار مکتوب کرده ایم. طی سه بار ارجاع پرونده ما به باز پرسی، قرار وثیقه صادر شده اما دادستان همواره مخالفت نموده است. در این میان جهت رفع اختلاف بازپرس و دادستان سه بار پرونده به دادیار قضایی ارسال شده و یک دفعه نیز به شعبه تشخیص صلاحیت دیوانعالی کشور در قم ارجاع گردیده است. در پایان این پروسه، مامور اصلی بررسی پرونده یعنی بازپرس قرار منع تعقیب دال بر بیگناهیمان صادر نمود اما در مقابل دادستان اقدام به انتساب اتهام و صدور کیفر خواستی جدید نموده است”.
و اینها همه وقتی شنیدنی تر است که [21] گوشه ای از فشارهای وارده به قاضی دادگاه تجدیدنظر برای تایید حکم حبس دانشجویان افشا می شود و بدین وسیله استقلال دستگاه قضا بیش از پیش بر همگان روشن می شود. زمانی که همراه با این موضوع و البته به صورت غیررسمی حکایت هایی از معامله بر سر پرونده سه دانشجوی پلی تکنیک با پرونده عمادالدین باقی به گوش می رسد. پرونده ای که بی شک یکی از مهمترین و ویژه ترین پرونده های سال های اخیر دستگاه قضایی می باشد که در عین حالی که تمامی مستندات مبنی بر بی گناهی دانشجویان موجود است اما به خواست وزارت اطلاعات دولت مهرورز احمد، احسان و مجید در زندان می مانند و حتی [22] احتمال انتقال احسان منصوری و مجید توکلی به زندان گوهردشت کرج نیز وجود دارد.
محدودیت ها آنچنان زیاد است که به [23] مخالفت دانشجویان دانشگاه یزد با دفن شهید در دانشگاه وقعی نهاده نمی شود چون مصوبه وزارت علوم می یاشد و گویا موضوعاتی از قبیل [24] آتش سوزی خوابگاه دختران دانشجو در قشم، [25] واژگونی سرویس حامل دانشجویان دانشکده بهداشت شیراز، [26] مخالفت ها با نشست شوراهای صنفی و [27] وضعیت اسفبار خوابگاههای دانشجویی تبدیل به اموری تکراری در سالیان اخیر شده است.
[28] انجمن دانش آموختگان دانشگاه های تهران و علوم پزشکی تهران نسبت به تحدید آزادی بحث در جامعه علمی کشور نیز هشدار دادند و گفتند: “جامعه به شدت سیاست زده ایران در پس بسیاری از هیاهوهای سیاسی بیش از همه حریت علمی آسیب دیده است.»؛ «در ده ساله اخیر چنان برخوردهایی با نهادهای دانشگاهی صورت گرفته است که مجال دفاع هم برای آن باقی نمانده. در این معرکه دانشگاه آنچنان بی دفاع شده است که هر کس به خود اجازه می دهد از هر تریبون و منبری بدان تاخته و آن را تحقیر و سرکوب کند و آزادی علمی و استقلال آکادمیک بدان حد نادیده انگاشته شده که انگیزه یی در میان دانشگاهیان برای دفاع موثر از آن دیده نمی شود»”.
