نامه ی جمعی از مادران زندانيان سياسی رجايی شهر

کرج به دبير کل سازمان ملل متحد

کلمه: جمعی از مادران و خانواده های زندانيان سياسی رجايی شهر کرج (گوهردشت)، در واکنش به فشارهای وارده بر زندانيان سياسی و اِعمال محدوديت و تهديد و فشار حکومت بر خانواده های آنان، طی نامه ای به چند سازمان جهانی و حقوق بشري، خواستار حمايت و کمک و مداخلۀ آنان در اين زمينه شده و گفته اند: چه کسی پاسخ گو خواهد بود به مادرانی که هر روز در استرس و اضطراب به سر می برند و به دليل عدم ارتباط تلفنی با فرزندانشان ناچارند هر گونه خبری را که از رسانه ها می شنوند باور کنند. يک روز می شنوند فرزندانشان در اعتصابند روز ديگر می شنوند بيمارند، ديگر روز می شنوند تحت فشارند و� به گزارش فعالين حقوق بشر و دمکراسی در ايران، اين رنجنامه که خطاب به «دبيرکل سازمان ملل متحد»، «کميساريای عالی حقوق بشر» و «سازمان عفو بين الملل»، نگاشته شده به شرح زير است: ”اين نامه درد دل مادران درد ديده زندانيان سياسی است که از رفتار مسئولين اينطور استنباط می شود که مادران زندانيان سياسی بايد کم احساس تر و سنگ دل تر از مادران زندانيان عادی و ساير زندانيان با شد. چرا که مادران اين زندانيان ميتوانند هر روز با عزيزانشان صحبت کنند و از طريق تماس روزانه و گاه چند نوبت در روز از حال آنها با خبر باشند و اين حداقل حقی است که از خانواده های سياسی دريغ شده است. چگونه است که مادر زندانی عادی در ملاقات حضوری ميتواند فرزند خود را در آغوش بکشد ولی مادر زندانی سياسی بايد حس مادری خود را در پشت شيشه و ميله های کابين سالن ملاقات درخود سرکوب کند. چه کسی پاسخ گو خواهد بود به مادرانی که هر روز در استرس و اضطراب به سر می برند و به دليل عدم ارتباط تلفنی با فرزندانشان ناچارند هر گونه خبری را که از رسانه ها می شنوند باور کنند. يک روز می شنوند فرزندانشان در اعتصابند روز ديگر می شنوند بيمارند، ديگر روز می شنوند تحت فشارند و� چرا با تغيير مسئولين هر قسمت تمام قوانين عوض می شود .آيا اين قوانين سليقه ای است که يکی وضع می کند و ديگری لغو و در اين ميان همه خانواده ها را بازيچه خود قرار می دهند . اگر هر زندانی مرتکب گناه شده است به حکم قانون در حال گذراندن محکوميت خود می باشد، پس اين همه تغيير قانون و فشار بر خانواده ها برای چيست؟ خانواده ها علاوه بر فشارها ی روحي، به دليل تغييرات پی درپی قوانين زندان متحمل فشارهای مالی نيز می باشند.چرا که يک روز اجازه می دهند که خانواده ها کتاب و پوشاک و�تهيه کنند و هفته ديگر تنها با تغيير مسئوليت فردی اين قانون لغو می شود و در اين ميان خانواده ها متحمل فشارهای مالی می شوند .و حال که به دليل کمبود امکانات ،خانواده ها با ميل و رغبت می خواهند مايحتاج فرزندانشان را خود تهيه نمايند ،اين حق از آنها سلب می شود؟! ما از طرف کليه مادران و خانواده های زندانيان سياسی زندان رجايی شهر کرج از دبير کل ، کميسر عالی حقوق بشر و مدافعان حقوق بشر تقاضای حمايت و کمک داريم و در آخر می پرسيم که گناه يک مادر چيست؟ جمعی از مادران و خانواده های زندانيان سياسی رجايی شهر کرج فروردين ۱۳۹۰ گزارش فوق به سازمانهای زير ارسال گرديد: دبيرکل سازمان ملل متحد کميساريای عالی حقوق بشر سازمان عفو بين الملل