ترانه مرا ببوس شصت ساله شد. نخستین بار این ترانه در اوایل شهریور 1329 به چاپ رسید؛ اما شهرت و جاودانگی آن مرهون بازخوانی حسن گل نراقی و حاشیه های سیاسی پس از کودتای 28 مرداد است. این از پدیده های نادر در گستره هنر معاصر، بویژه موسیقی پاپ ایران است که ترانه ای این چنین به یکباره گل می کند و زبانزد مردم کوچه و بازار می شود. اظهارنظرهای پراکنده و بازار داغ شایعات پیرامون این ترانه هنوز و همچنان ادامه دارد. مرا ببوس پیش از محبوب شدن یکی از اشعار دفتر شعر آسمان اشک اثر شاعر و انقلابی جوانی به نام حیدر رِقابی بود که توسط انتشارات امیرکبیر و به مدیریت عبدالرحیم جعفری منتشر شده بود.
اما مرا ببوس هنوز شعری بود لابلای اشعار یک جوان جویای نام. حتا رویدادهای پیش و پس از کودتای 28 مردادماه نیز شهرتی برای این ترانه به بار نیاورد. برای نخستین بار در سال 1335 این ترانه با آهنگی از مجید وفادار با تاثیرپذیری از یک آهنگ یونانی توسط خاطره پروانه از خوانندگان آن زمان اجرا و برای فیلم فارسی اتهام آماده پخش شد. این اجرای مرا ببوس عادی و فاقد انگیزه ای برای شهرت برق آسای آن بود.
به گفته اهل موسیقی که در باره این ترانه سخنی گفته اند؛ تنها بازخوانی آن توسط حسن گل نراقی و بدون حضور آهنگساز آن یعنی مجید وفادار در رادیو ایران بود که زمینه را برای جاودانگی آن فراهم آورد. پدیده شگفتی ست که بازخوانی ترانه توسط خواننده ای غیر حرفه ای و نا آشنا شهرتی این چنین برای ترانه ای به دنبال داشت که در تاریخ موسیقی و ترانه خوانی معاصر ایران تاکنون بی رقیب مانده است.
فریدون مشیری، شاعر بلندآوازه ایران درباره ترانه مراببوس گفته است: در همه عالم کسی به ياد ندارد/ نغمه سرائی که يک ترانه بخواند/ تنها با يک ترانه، در همۀ عمر/نامش اينگونه جاودانه بماند.
زیبایی سحرگون و حزن انگیز آوای حسن گلنراقی در اجرای مرا ببوس باعث رشد شایعه ارتباط این ترانه با مسائل سیاسی روز آن زمان از جمله اعدام سرهنگ سیامک از افسران توده ای شد. اما اینها شایعه ای بود که در فضای خفقان و استبداد آن دوران شکل گرفته بود. به گفته یکی از موسیقی دانان ایران: افکار عمومی معترض بار سنگین اعتراض خاموش علیه استبداد را بر دوش یک ترانه گذاشت. ترانه ای که در ستایش عشق بود.
